ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Αντίσταση στους γενοκτόνους σφαγείς σημαίνει αντίσταση στο νεοχιτλερικό άξονα Μόσχας-Πεκίνου –Τεχεράνης

Η σφαγή των αμάχων στο Λονδίνο είναι το δεύτερο μεγάλο χτύπημα των νεοχιτλερικών σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά από εκείνο της Μαδρίτης.

Πρόκειται για ένα ακόμα από τα προκαταρκτικά επεισόδια του παγκόσμιου πολέμου που ετοιμάζει ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός επικεφαλής του νεοχιτλερικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης χτυπώντας σε όλα τα σημεία του πλανήτη και περισσότερο στον τρίτο κόσμο. Τα χτυπήματα των νεοχιτλερικών χαρακτηρίζονται από ένα πράγμα, τη γενοκτονική τους λογική σύμφωνα με την οποία ολόκληροι λαοί και έθνη και όχι κάποιες κυβερνήσεις ή στρατοί είναι ο προς εξόντωση εχθρός.
Η παραλυμένη ηγετική τάξη της Δύσης, η μονοπωλιακή αστική τάξη, είναι ανίκανη να αντιδράσει γιατί συνεργάζεται με το νεοχιτλερικό άξονα για να εξασφαλίσει πρώτες ύλες, φτηνή εργασία και αγορές, αλλά και για να ελέγξει πολιτικά τον τρίτο κόσμο. Αυτό που κάνει είναι, είτε να κατευνάζει τους ισλαμοφασίστες, ιδιαίτερα εκείνους του Ιράν, όπως κάνει η Ευρώπη, είτε αντίστροφα να καταφεύγει σε στρατιωτικές επεμβάσεις στον τρίτο κόσμο όπως κάνουν οι ΗΠΑ από τις οποίες κερδισμένοι είναι πάντα οι νεοχιτλερικοί (δες κυριαρχία των ιρανόφιλων στο Ιράκ). Σε ότι αφορά τις ίδιες τις μητροπόλεις, σε αυτές οι δυτικοί προσπαθούν να απαντήσουν στις σφαγές κυρίως με αστυνομικά μέτρα που στην περίπτωση των τυφλών χτυπημάτων σε αμάχους δεν μπορούν να είναι από μόνα τους αποτελεσματικά.
Οι λαοί και οι πραγματικά δημοκρατικοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν μπορούν και δεν πρέπει να ακολουθήσουν την παραπάνω λογική των δυτικών ιμπεριαλιστών, λογική συνεργασίας ή κατευνασμού των νεοχιτλερικών. Αντίθετα πρέπει να οργανωθούν σε ένα πλαίσιο διεθνιστικής αλληλλεγγύης και να απαιτήσουν πολιτική κατ αρχήν καταδίκη και διπλωματική απομόνωση των κρατών και των κυβερνήσεων που διεξάγουν γενοκτονίες και που ταυτόχρονα επίσημα ή ανεπίσημα αποτελούν προπαγανδιστικά κέντρα ιδεολογιών που δικαιώνουν τις γενοκτονίες. Το διεθνές κρατικό κέντρο των απανταχού γενοκτόνων και φασιστών και της αντίστοιχης ιδεολογίας τους είναι η σημερινή Ρωσία την οποία τα δυτικά παχύδερμα καλούν στις συνδιασκέψεις τους ανάμεσα στα άλλα και για τη σωτηρία του πλανήτη… από την τρομοκρατία.

Η Ρωσία του Πούτιν κέντρο των απανταχού γενοκτόνων

Είναι αυτός ακριβώς ο ιδιόρρυθμος “σωτήρας” που διεξάγει σήμερα τον πόλεμο εξόντωσης και εκμηδένισης του τσετσένικου λαού, πόλεμο που πέρα από τις κλασικές μεθόδους της ισοπέδωσης πόλεων και χωριών χρησιμοποιεί μέσα στα οποία δεν είχε τολμήσει να καταφύγει ούτε ο χιτλερικός στρατός, όπως είναι ο μαζικός ακρωτηριασμός των βασανιζόμενων θυμάτων και ο συστηματικός βιασμός των αρρένων αιχμαλώτων. Είναι ο ίδιος αυτός “σωτήρας” που ενθάρρυνε ιδεολογικά και που προστάτεψε και ακόμα προστατεύει διπλωματικά το πρώτο κράτος που διέπραξε γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, τη Σερβία των Μιλόσεβιτς-Ντράσκοβιτς-Κοστουνίτσα. Είναι η Ρωσία του Πούτιν που τώρα δα μαζί με την Κίνα προστατεύει το ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Σουδάν το οποίο πραγματοποιεί γενοκτονία στο Νταρφούρ. Τέλος είναι η ίδια που προστατεύει τους αντισημίτες κυβερνήτες του Ιράν που μαζί με κείνους της Συρίας καθοδηγούν πολιτικά και ιδεολογικά τις οργανώσεις που εξοντώνουν τα γυναικόπαιδα του Ισραήλ και θέλουν να εξαφανίσουν από το χάρτη όλο του τον εβραϊκό πληθυσμό. Υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο στο κοινοβούλιο της οποίας να κατατίθεται πρόταση μισό αιώνα μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο για την απαγόρευση της λειτουργίας όλων των εβραϊκών οργανώσεων, όπως έγινε πρόσφατα στη ρωσική Δούμα;
Πως είναι δυνατό να αντισταθούν οι χώρες της αστικής δημοκρατίας στους άγνωστους νεοναζιστές τρομοκράτες όταν οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών συνεργάζονται στενά με τα ανοιχτά τρομοκρατικά κράτη και τα καθεστώτα που τους στηρίζουν; Πως είναι δυνατό να χτυπηθούν αστυνομικά ή ακόμα και στρατιωτικά οι σε παρανομία τρομοκράτες όταν η ιδεολογία τους, ο σύγχρονος αντισημιτισμός, ο εθνοφασισμός και πιο πολύ ο αντιδραστικός αντι-ιμπεριαλισμός και αντικαπιταλισμός είναι η αληθινή κυρίαρχη ιδεολογία των μεγάλων κρατικών δυνάμεων με τις οποίες αυτές οι κυβερνήσεις συνεργάζονται; Είναι δυνατόν αστυνομίες να λύνουν ιδεολογικά-πολιτικά προβλήματα που έχουν την πηγή τους στα πελώρια στρατιωτικά, διπλωματικά και προπαγανδιστικά μέσα που χρησιμοποιούν σε τεράστια κλίμακα οι ανατολικοί φασισμοί και οι ομοϊδεάτες και οι πράκτορες τους σ όλες τις χώρες για να δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις των λαών;

Πρέπει να κατεδαφιστούν τα επιχειρήματα του σοσιαλφασισμού υπέρ της τρομοκρατίας

Η πρώτη προϋπόθεση της αντίστασης στη νεοχιτλερική τρομοκρατία είναι η κατεδάφιση των βασικών έμμεσων ή και άμεσων επιχειρημάτων των σοσιαλφασιστών παντού στον κόσμο υπέρ της.
Το πιο ύπουλο ανάμεσα σε αυτά είναι ότι η αληθινή βαθιά αιτία της τρομοκρατίας είναι η ταξική και εθνική ανισότητα στον κόσμο για την οποία κύριοι υπεύθυνοι είναι τάχα οι δυτικοί νεοφιλελεύθεροι μονοπωλιστές-ιμπεριαλιστές. Στην Ελλάδα, μοναδική χώρα της ΕΕ κάτω από την ηγεμονία του νεοχιτλερικού άξονα, αυτή είναι θέση όλων των κομμάτων πλην της ΟΑΚΚΕ. Σύμφωνα με την παραπάνω “ανάλυση” η μοναδική “λύση” για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας είναι είτε η συντριβή του δυτικού κεφάλαιου με μια αντιφιλελεύθερη αντικαπιταλιστική επανάσταση, είτε ο εξαναγκασμός αυτού του κεφάλαιου να πληρώσει χρήματα στις φτωχές χώρες και λαούς του κόσμου. Σύμφωνα με αυτή τη λογική οι φονιάδες είναι “αντικειμενικοί” εκδικητές για λογαριασμό των καταπιεσμένων της γης, ακόμα και όταν μια τέτοια εκδίκηση καταγγέλλεται σα λαθεμένη ή και απάνθρωπη. Στην πραγματικότητα είναι όχι μόνο εκδικητές αλλά και σωτήρες. Γιατί αν οι βόρειοι πλούσιοι τελικά ακολουθήσουν την “λύση” και αδειάσουν τα χρηματοκιβώτιά τους ή ανατραπούν επαναστατικά σαν ηθικοί υπεύθυνοι αυτών των σφαγών, τότε οι σφαγές θα έχουν αντικειμενικά οδηγήσει σε διεθνείς εξελίξεις υπέρ των φτωχών λαών και εθνών.
Αυτή η εγκληματική “θεωρία”, που επαναλαμβάνεται από χιλιάδες “ειδικούς”, πολιτικούς και δημοσιολόγους και από όλα τα αντιδραστικά ψευτομαρξιστικά κινήματα του τύπου της “αντιπαγκοσμιοποίησης”, καλύπτει την αληθινή αιτία της γενοκτονικής τρομοκρατίας που είναι η πιο εγκληματική και η πιο επιθετική τάση μέσα στον ιμπεριαλισμό, ο χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός. Αυτός ο ιμπεριαλισμός όχι μόνο σαν πολιτικοστρατιωτική δύναμη κάνει γενοκτονία και μαρτύρια στην Τσετσενία αλλά σαν οικονομική δύναμη υπερεκμεταλλεύεται και εξαθλιώνει την πολυπληθέστερη εργατική μάζα του πλανήτη, την κινέζικη, και μέσα από αυτήν πιέζει προς τα κάτω τους παγκόσμιους μισθούς και έτσι έμμεσα εξαθλιώνει όλες τις εργαζόμενες μάζες του πλανήτη.
Το δεύτερο πιο ωμό και πιο φασιστικό επιχείρημα διαδεδομένο σε χώρες με σοσιαλφασιστική ηγεμονία στα ΜΜΕ σαν την Ελλάδα, είναι ότι η ισλαμοναζιστική τρομοκρατία είναι απάντηση στις δυτικές εισβολές στον μουσουλμανικό κόσμο και πιο ειδικά στο Ιράκ. Αυτό είναι επιχείρημα για ανθρώπους που ότι ξέρουν για το γίνεται στον κόσμο το μαθαίνουν από τα στόματα των σοσιαλφασιστών. Γιατί η πρώτη εισβολή στον ισλαμικό κόσμο από τις ΗΠΑ έγινε στο Αφγανιστάν αφού πρώτα είχε γίνει η σφαγή των δίδυμων πύργων και ακόμα πιο πριν η σφαγή στην Τανζανία. Σε αυτήν την απάντηση που την χρησιμοποιεί και η αμερικάνικη αστική τάξη οι σοσιαλφασίστες ανταπαντάνε ότι πριν από αυτές τις σφαγές είχε γίνει η δυτική επέμβαση ενάντια στο Ιράκ το 1990. Όμως αυτή η επέμβαση ήταν αποτέλεσμα της ολότελα απρόκλητης εισβολής και κατοχής του Κουβέιτ από το Ιράκ, είχε την υποστήριξη όλων των μουσουλμανικών κρατών και της κοινής γνώμης, είχε πανίσχυρή διεθνή νομική βάση και κατέληξε στην απελευθέρωση του Κουβέιτ.
Είναι βέβαια γεγονός ότι η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ στα 2003 ήταν και παραμένει άδικη και ιμπεριαλιστική, αλλά οι σοσιαλφασίστες δεν μπορούν να δικαιολογήσουν από αυτήν τις δικές τους στοχευμένες δηλαδή γενοκτονικού τύπου σφαγές αμάχων γιατί πουθενά ως τώρα στο Ιράκ οι αμερικάνικες στρατιωτικές δυνάμεις δεν στόχευσαν και δεν οργάνωσαν γενοκτονικές σφαγές, αλλά σκότωσαν αμάχους εκεί που επιτέθηκαν σε στρατιωτικούς στόχους. Στο σημείο αυτό επειδή οι σοσιαλφασίστες δεν θέλουν να συγκρίνουν πολιτικές και να καταμερίζουν πολιτικές ευθύνες, συγκρίνουν πάντα πτώματα και λένε ότι οι ΗΠΑ έχουν δώσει έτσι ή αλλιώς, στοχευμένα ή σαν παράπλευρες απώλειες περισσότερους νεκρούς αμάχους από όσους οι δίδυμοι πύργοι, η Μαδρίτη και το Λονδίνο μαζί. Εδώ λένε επίσης ψέματα γιατί τους πιο πολλούς νεκρούς αμάχους στο Ιράκ τους έχουν δώσει πλέον οι πολυάριθμες γενοκτονικές βομβιστικές επιθέσεις των ισλαμοναζιστών βασικά κατά σιιτών αμάχων. Αυτό χώρια από το γεγονός ότι οι ίδιες οι ιρακινές μάζες παρά τους πολυάριθμους νεκρούς που έδωσαν οι αμερικάνικοι βομβαρδισμοί στη Βαγδάτη την στιγμή της εισβολής του 2003 υποδέχτηκαν στην αρχή τα αμερικανικά στρατεύματα σαν απελευθερωτικά πριν απογοητευτούν από αυτά. Προφανώς φέρθηκαν έτσι τότε γιατί στο ισοζύγιο των πτωμάτων λογάριαζαν και τους χιλιάδες νεκρούς και τα χιλιάδες βασανισμένα θύματα του σανταμικού καθεστώτος στην ειρήνη και στους πολέμους.
Τέλος οι σοσιαλφασίστες κρύβουν το γεγονός ότι αν και οι αμερικανοί είναι εισβολείς και επεμβασίες στο Ιράκ και τώρα πια αντιπαθείς, οι ιρακινές μάζες, κυρίως οι πλειοψηφικές σιίτικες και κουρδικές, αλλά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι δεν θέλουν-κακώς κατά τη γνώμη μας- την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τώρα, δηλαδή πριν αυτά ξεκαθαρίσουν με την ισλαμοναζιστική τρομοκρατία που αποτελεί το πιο μισητό πράγμα για τις μάζες αυτές.

Ο χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός

Είναι τέτοιος κάθε ιμπεριαλισμός που επειδή έρχεται καθυστερημένος στο τραπέζι της μοιρασιάς ενός ήδη μοιρασμένου κόσμου και δεν μπορεί να κυριαρχήσει στις χώρες και τους λαούς με οικονομικο-πολιτικά μέσα, όπως κάνουν οι ισχυροί οικονομικά παλιότεροι ιμπεριαλιστές, επιδιώκει την παγκόσμια κυριαρχία με τη στρατιωτική ωμή βία σε βάρος των ανταγωνιστών του ιμπεριαλιστών και πιο πολύ σε βάρος των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών. Αλλά επειδή μια τέτοια ωμή βία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με οποιαδήποτε σύγχρονη λογική πρέπει νομοτελειακά να στηριχθεί στο υποτιθέμενο “φυσικό” δικαίωμα ενός κράτους να κυριαρχήσει πάνω σε όλα τα άλλα, είτε επειδή έτσι τάχα επιβάλλει η ιστορική καταπίεση που έχει δεχτεί σε συνδυασμό με τον δήθεν ανώτερο αλλά τάχα περιφρονημένο πολιτισμό του και τη θρησκεία του, είτε, κυρίως, επειδή έτσι θα αντισταθεί στις υποτιθέμενες διεθνείς συνομωσίες εναντίον του από τους σημερινούς ισχυρούς. Αυτή είναι η ιρασιοναλιστική “λογική” του κάθε φασισμού και ρατσισμού που δεν μπορεί να μην είναι σε τελική ανάλυση γενοκτονική γιατί κανείς λαός δεν πρόκειται σήμερα μετά τις μεγάλες αστικές, αντιαποικιακές και προλεταριακές επαναστάσεις των δύο τελευταίων αιώνων να δεχτεί βίαιη κυριαρχία από έναν άλλο ή να ασκήσει τέτοια κυριαρχία σε έναν άλλο χωρίς αυτή η κυριαρχία να είναι διατεθειμένη να πάρει τη μορφή της μαζικής φυσικής εξόντωσης του υποδουλωμένου λαού από τον κατακτητή.
Δεν είναι λοιπόν η φτωχολογιά του τρίτου κόσμου που θέλει σφαγές αμάχων και που επωφελείται από αυτές. Δεν υπάρχουν κόμματα των λαών και αληθινοί εκπρόσωποι λαών που να χρησιμοποιούν γενοκτονικές μέθοδες. Μόνο οι χειρότερες εκμεταλλευτικές τάξεις και τα πιο φασιστικά ή κρυπτοφασιστικά κράτη στα οποία αυτές κυριαρχούν μπορούν να δράσουν έτσι. Τέτοια κράτη και τέτοιες τάξεις καθοδηγούν και επωφελούνται από τέτοιες κτηνωδίες. Και αν υπάρχουν κάποιοι λαοί που μπορούν να χαίρονται στο βάθος με αυτές είναι λαοί που ζουν σε φασιστικά κράτη γιατί μόνο σε αυτά οι κυβερνήσεις μπορούν να ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ μιας χώρας ώστε να μπορούν να κάνουν το λαό αυτής της χώρας να σκέφτεται έτσι. Μόνο σε τέτοιες χώρες είναι δυνατό να εμφανίζεται η στοχευμένη μαζική σφαγή των αμάχων σαν δίκαιη απάντηση στους θανάτους των αμάχων κατά τις στρατιωτικές επεμβάσεις των δυτικών κρατών στον τρίτο κόσμο. Μόνο σε τέτοια κράτη θεωρούνται άδικες όχι μόνο οι επεμβάσεις τύπου Αφγανιστάν, Ιράκ και Κόσσοβου, που πράγματι είναι, αλλά και δίκαιες διεθνείς επεμβάσεις σαν αυτή που σταμάτησε τη γενοκτονία των νεοχιτλερικών Σέρβων στη Βοσνία. Μόνο σε τέτοια κράτη μπορούν να καταγγέλλονται οι βόρειοι λαοί σαν συλλογικά ένοχοι γιατί τάχα έγιναν πλούσιοι επωφελούμενοι και αυτοί από τη λεηλασία των φτωχών λαών του νότου.

Η στρατηγική και τακτική χρήση των σφαγών

Η πάλη λοιπόν ενάντια στην τρομοκρατική σφαγή αμάχων έχει νόημα και μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο σαν μέρος μιας παγκόσμιας αντιφασιστικής πάλης που θα κατευθύνεται κύρια ενάντια στους μεγάλους κρατικούς φασισμούς. Μόνο τότε θα έχει νόημα, αλλιώς θα είναι ένα ατέλειωτο αστυνομικό κυνήγι φαντασμάτων. Μόνο με τον προσδιορισμό των βαθιών πολιτικών υπεύθυνων της παγκόσμιας τρομοκρατίας και με την ανάλυση της στρατηγικής τους μπορεί να κατανοήσει κανείς την ταχτική και τη στρατηγική των τρομοκρατών και μόνο έτσι μπορεί να δώσει την πάλη για να τους απομονώσει σε κάθε κοινωνία και να τους συντρίψει. Ιδιαίτερα όσο η βασική ταχτική και στρατηγική πολιτική γραμμή των τρομοκρατών είναι αποδεκτή από μια μερίδα μικρή ή μεγάλη του πληθυσμού της χώρας -θύματος τέτοιων επιθέσεων οι τρομοκράτες θα έχουν άνετο έδαφος πρακτικής δράσης.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση της σφαγής του Λονδίνου πρέπει να δει κανείς τις στρατηγικές βλέψεις του χτυπήματος και την ταχτική πολιτική χρήση του.
Από στρατηγική άποψη αυτό το κτύπημα, όπως και εκείνα στην Νέα Υόρκη και στη Μαδρίτη έχει έναν κύριο στόχο: Να αυξήσει το χάσμα ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ και τις ΗΠΑ και να απομονώσει τελικά τις πρώτες από τη δεύτερη, πράγμα που εξυπηρετεί με τη σειρά του τον γενικό στρατηγικό στόχο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού που τον προσδιόρισε ο Μάο Τσετουνγκ από τη δεκαετία του 70 και δεν είναι άλλος από την περικύκλωση, επίθεση και κατοχή της δυτικής Ευρώπης. Αυτή η επίθεση δεν μπορεί να είναι νικηφόρα αν δεν είναι πολιτικοστρατιωτικά απομονωμένη η Ευρώπη από τις ΗΠΑ, αν δηλαδή δεν είναι βαθύ το λεγόμενο ρήγμα του Ατλαντικού. Με τις σφαγές των αμάχων στις τρεις χώρες που αναφέραμε προηγούμενα παγιώνεται σταδιακά μια υπόκωφη “συμβουλή” για τους λαούς και τις κυβερνήσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες: “Κόψτε εντελώς τις ιδιαίτερες στρατιωτικοπολιτικές σας σχέσεις με τις ΗΠΑ και δεν θα κινδυνεύσετε από τέτοιες σφαγές”. Αυτή η “συμβουλή” είναι γενικότερη, είναι παγκόσμια και έχει αρχίσει να είναι αποτελεσματική. Ήδη η σφαγή των δίδυμων πύργων αύξησε το ρήγμα ΗΠΑ-Ευρώπης καθώς έριξε τις ΗΠΑ σε μια υστερική εκστρατεία επεμβάσεων στον τρίτο κόσμο, εκστρατεία που η λιγότερο χτυπημένη Ευρώπη όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένη να ακολουθήσει, αλλά και καταδίκασε. Απόδειξη ότι χάρη σε αυτήν την αντίθεση η Γαλλία και η Γερμανία όχι μόνο απομακρύνθηκαν από τις ΗΠΑ, αλλά κινήθηκαν ταχύτατα και εντονότατα προς τη Ρωσία. Στρατηγικό αλλά και ισχυρό τακτικό αποτέλεσμα είχε επίσης και η σφαγή στην Ισπανία. Οδήγησε από μόνη της τη στιγμή που έγινε σε πτώση της φιλοαμερικάνικης κυβέρνησης Αθνάρ και σε άνοδο του ρωσόφιλου Ζαπατέρο ο οποίος ήδη έχει μετατρέψει την Ισπανία σε στενό συνεργάτη της κίνησης των Σιράκ-Σρέντερ προς τη Μόσχα.
Αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο αν προσέξει κανείς τις στοχευμένες σφαγές αμάχων θα διαπιστώσει ότι και ενώ γίνονται σε χώρες που οι κυβερνήσεις τους διατηρούν καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ, όπως στη Σαουδική Αραβία, στην Τουρκία, στις Φιλιππίνες, στην Ινδονησία, στο Πακιστάν ή παλιότερα στην Κένυα, στην Αίγυπτο, στο Μαρόκο, στην Αργεντινή κλπ. Αντίθετα δεν θα δει ποτέ κανείς σφαγές αμάχων σε χώρες των κυβερνήσεων του ρωσοκινεζικού άξονα πχ στην Κίνα, στη Συρία, στο Ιράν, στο Σουδάν, στην Κούβα, στη Νότια Αφρική, στη Ζιμπάμπουε, στη Βενεζουέλα και βέβαια στην πιο φιλορώσικη χώρα του κόσμου που είναι η Ελλάδα.
Είναι πολύ διδακτικό να προσέξει κανείς δηλώσεις των αρχών σχετικά με την τρομοκρατία κατά αμάχων στην πιο ρωσόφιλη διπλωματικά χώρα . Μετά αμέσως από την πρόσφατη σφαγή στο Λονδίνο ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης και ο υπουργός δημόσιας τάξης της Ελλάδας δήλωναν ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ανάγκη πρόσθετων μέτρων που πάρθηκαν στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, “διότι, κατά την εκτίμησή μας, κάτι τέτοιο δεν απαιτείται..” και γιατί “…η Ελλάδα είναι μια ασφαλής χώρα”. Πριν τους ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα είχε πάρει ευνοϊκή δημοσιότητα η τοποθέτηση του φιλο-Αλ Κάιντα στελέχους Ομάρ Μπάκρι: “Ειδικά για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, δεν νομίζω ότι ο Οσάμα και η Αλ Κάιντα θα χτυπήσουν την πρωτεύουσά σας. Θα επιλέξουν μάλλον να πλήξουν στόχους στις ΗΠΑ, στη Βρετανία, στη Γαλλία... η Ελλάδα είναι μάλλον ο λιγότερο πιθανός στόχος, γιατί μέχρι στιγμής η στάση της δεν μας έχει προκαλέσει” (Ελευθεροτυπία, 14 Μάρτη 2004). Αυτό το βεβαίωνε τότε και η ιταλική Ρεπούμπλικα γράφοντας ότι κατά τους έλληνες αρμόδιους τρομοκρατικές ενέργειες δεν θα γίνονταν στην Ελλάδα στη διάρκεια της Ολυμπιάδας γιατί σύμφωνα με αυτούς: “Το δεύτερο ατού (της Ελλάδας), είναι η ισορροπία της εξωτερικής της πολιτικής. Κατόρθωσε να εξισορροπήσει την προσοχή και το σεβασμό για την ισλαμική Ανατολή με τη συμμετοχή της στη Δύση. (Η ισορροπία) επιβεβαιώθηκε με τη μη αποστολή στρατού στο Ιράκ και δεν διαστρεβλώθηκε από τη διακριτική παρουσία Ελλήνων στρατιωτών στο Αφγανιστάν…Το τρίτο ατού είναι οι άριστες σχέσεις με τον αραβικό κόσμο που επιτρέπουν τη λήψη πληροφοριών, οι οποίες κανονικά δεν φθάνουν σε άλλες χώρες της Ε.Ε” (Ελευθεροτυπία, 8 Ιούλη 2004).
Η προστασία από μαζικές σφαγές στις χώρες που είναι φιλικές στη Ρωσία ισχύει παντού πλην της ίδιας της Ρωσίας.
Όμως οι σφαγές στη Ρωσία είναι οι μόνες στις οποίες αποδείχτηκε ότι είχε ανάμειξη το ίδιο το κράτος, είτε με τις μυστικές του υπηρεσίες, είτε και ανοιχτά: πολυκατοικίες στη Μόσχα, Μπεσλάν, θέατρο της Μόσχας. Αλλά και αυτές οι σφαγές επίσης χρησιμεύουν και μάλιστα πολλαπλά στη διπλωματία της ηγετικής καγκεμπίτικης ομάδας εξουσίας του Κρεμλίνου. Χρησιμεύουν πρώτον για να εμφανίζεται και η ίδια η Ρωσία του Πούτιν σαν θύμα των τρομοκρατών, οπότε να αποσείονται οι υποψίες των δυτικών ότι μπορεί να είναι τρομοκράτης η ίδια, δεύτερον για να σέρνεται η Δύση σε “αντιτρομοκρατικές” συμμαχίες με τη Ρωσία ενάντια σε χώρες που αυτή θέλει να κατασπαράξει όπως κάνει μέσω ΗΠΑ στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ και τρίτον για να μπορεί να σέρνονται οι χώρες που είναι πραγματικά θύματα της τρομοκρατίας πιο εύκολα πίσω από το προστατευτικό άρμα μιας ρώσικης ηγεσίας που όχι μόνο εμφανίζεται σα θύμα αλλά και σαν πρωτοπόρος μαχητής ενάντιά της.
Αν μελετήσει κανείς κάτω από αυτό το πρίσμα το πρόσφατο χτύπημα στο Λονδίνο θα διαπιστώσει όπως και για όλα τα άλλα όχι μόνο την χρησιμότητα του στο επίπεδο του ρήγματος ΕΕ-ΗΠΑ, αλλά και την τακτική του χρησιμότητα για τη ρώσικη διπλωματία. Το χτύπημα αυτό έγινε τη στιγμή που συνεδρίαζαν οι G8 και δόθηκε στον Πούτιν η δυνατότητα να αποσπάσει κοινή “αντιτρομοκρατική” στρατηγική από τους υπόλοιπους 7, έγινε σε μια στιγμή που ο φιλορώσος πρωθυπουργός της Αγγλίας Τ. Μπλερ* είναι ηγέτης για μισό χρόνο μιας βαριά τραυματισμένης από το γαλλικό “όχι” και μισοπαράλυτης ΕΕ, επιφορτισμένος με μια διεθνή ατζέντα στην οποία έχει περίοπτη θέση η μεσολάβησή του στο παλαιστινιακό στο ζήτημα του Ιράν και στο ζήτημα του εξαναγκασμού των ΗΠΑ να υποκύψουν στο Κιότο (που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Κίνας) αδυνατίζοντας ουσιαστικά τη βιομηχανική της παραγωγή. Ισως ακόμα δεν είναι χωρίς σημασία ότι το χτύπημα γίνεται και τη στιγμή που η Ελλάδα αποκτάει την προεδρία του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ βάζοντας σαν κεντρικό ζήτημα της προεδρίας της τις “ανθρωπιστικές” επεμβάσεις του ΟΗΕ! Είναι χαρακτηριστική η επίπληξη που απευθύνει ο ρώσος υπουργός εξωτερικών Λαβρόφ στους δυτικούς, για το ότι υπονομεύουν το κοινό αντιτρομοκρατικό μέτωπο με τη Ρωσία, σε συνάντηση που έχει αμέσως μετά τα χτυπήματα με τον έλληνα ομόλογό του στο Κρεμλίνο.
Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι στις μέρες που θα ακολουθήσουν θα διαπιστώσουμε πιο καθαρά τις “ευεργετικές” συνέπειες της σφαγής του Λονδίνου για τη ρώσικη διπλωματία και γενικότερα για τη στρατηγική του νεοχιτλερικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης. Ήδη μετά το επόμενο χτύπημα των ισλαμοναζιστών στο Σαρμ Ελ Σείχ της Αιγύπτου και καθώς έρχονται νέα στοιχεία από τη σφαγή του Λονδίνου, διαπιστώνουμε ότι όλοι οι δράστες είναι πακιστανικής καταγωγής. Ήδη ο Μπλερ έχει αναφερθεί σε αυτό το γεγονός. Δεν νομίζουμε ότι η πακιστανική καταγωγή των φονιάδων είναι άσχετη με το ότι για τη ρώσικη διπλωματία μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ προτεραιότητα έχει μια δυτική επέμβαση ενάντια στο Πακιστάν που θα αποσταθεροποιούσε αυτή τη χώρα και θα την έριχνε στα χέρια των μουλάδων και του νεοναζιστικού άξονα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η δεύτερη μεγάλη χρήση των ισλαμοναζιστικών σφαγών είναι η προβοκάτσια με τη οποία οι δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες στρέφονται ενάντια σε ορισμένες χώρες του μουσουλμανικού τρίτου κόσμου τις οποίες είναι έτοιμος να δεχτεί στην ασφυκτική «αγκαλιά» του ο νεοναζιστικός άξονας.

Η απάντηση στην τρομοκρατία μπορεί να είναι μόνο η πτώση των νεοχιτλερικών καθεστώτων

Νομίζουμε ότι έχουμε δώσει κάποια στοιχεία ανάλυσης για να μελετήσει κανείς τη θέση που προβάλαμε στην αρχή αυτού εδώ του κειμένου ότι η σφαγή του Λονδίνου είναι ένα από τα προκαταρκτικά επεισόδια ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Η πάλη ενάντια στη γενοκτονική τρομοκρατία είναι στην πραγματικότητα μέρος της παγκόσμιας πάλης για την αποτροπή αυτού του πολέμου μέσα από τη συντριβή των νεοχιτλερικών που τον ετοιμάζουν. Χωρίς αυτή τη συντριβή η γενοκτονική τρομοκρατία δεν θα σταματήσει. Όταν μιλάμε για συντριβή εννοούμε την πτώση των σοσιαλφασιστικών καθεστώτων κυρίως στη Ρωσία και στην Κίνα που αποτελούν το σημερινό κέντρο όλων των φασιστικών καθεστώτων και όλων των αντιδραστικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλο τον κόσμο. Αυτή η πτώση μπορεί να είναι έργο κυρίως των ίδιων των λαών που στενάζουν κάτω από την σοσιαλφασιστική μπότα και όχι των δυτικών ιμπεριαλιστών που από τη φύση των υλικών συμφερόντων τους και από την ολοένα και πιο αδύναμη οικονομικά θέση τους θα συνεχίσουν όπως είπαμε να συνεργάζονται με τους νεοχιτλερικούς ιμπεριαλισμούς μέχρι τη στιγμή που θα δεχτούν την ξαφνική και ολόπλευρη μετωπική τους επίθεση στις μητροπόλεις τους.
Οι λαοί στις αστοδημοκρατικές χώρες της Δύσης πρέπει να ξέρουν ότι δεν υπάρχει ασφάλεια ούτε σωτηρία για τους ίδιους όσο ο ηρωικός τσετσένικος λαός ακρωτηριάζεται με φριχτά βασανιστήρια μπροστά στην παγκόσμια απάθεια ή όσο οι κινέζοι εργάτες φυλακίζονται και βασανίζονται γιατί θέλησαν να απεργήσουν και τα δυτικά πουλημένα συνδικάτα μένουν απαθή. Πως μπορούν να ξεφορτωθούν οι ιρανοί δημοκράτες τους γενοκτόνους αντισημίτες μουλάδες, οι λευκορώσοι σύντροφοί τους την ρωσόδουλη φασιστική κλίκα Λουκασένκο, οι κάτοικοι του Νταρφούρ και οι αντάρτες του Σουδάν τους ισλαμοναζήδες του Χαρτούμ, οι δημοκράτες της Ζιμπάμπουε τους μαύρους ρατσιστές της κλίκας Μουγκάμπε, όταν η δημοκρατική αλληλεγγύη στις χώρες όπου μπορεί να εκδηλωθεί μαζικά δηλαδή στις χώρες της πολιτικής δημοκρατίας είναι από ελάχιστη ως ανύπαρκτη;

Το κλειδί για ένα αντιφασιστικό μέτωπο είναι το ξεσκέπασμα και η πολιτική συντριβή της ψευτοαριστεράς

Αλλά πως μπορεί να μην είναι τραυματισμένη η δημοκρατική αλληλεγγύη στη Δύση όταν εκεί τα μόνα μαζικά πολιτικά κινήματα έχουν σαν κύριο εχθρό τους τον δυτικό νεοφιλελευθερισμό και τις ΗΠΑ πάνω απ όλα ενώ έχουν σαν συνειδητό ή ασυνείδητο σύμμαχο και φίλο τους τον πρωταθλητή του αντιαμερικανισμού, το παγκόσμιο νεοχιτλερικό μέτωπο; Δεν εκδηλώνεται στην πράξη σαν η μόνη διεθνιστική μαζική αλληλεγγύη εκείνη που ονομάζει αντιστασιακούς αντιιμπεριαλιστές τους ισλαμοφασίστες γενοκτόνους στο Ιράκ επειδή είναι αντιαμερικανοί ή τους αντίστοιχους της Παλαιστίνης στο όνομα του αντισιωνισμού ή τους σέρβους ορθόδοξους γενοκτόνους στο όνομα της πάλης ενάντια στη δυτική επέμβαση στην πρώην Γιουγκοσλαβία; Δεν είναι με συνείδηση που όλοι αυτοί οι ψευτοκομμουνιστές, οι τροτσκιστές και οι ψευτοαριστεροί στην Ευρώπη δεν διαδήλωσαν ποτέ ενάντια στους αληθινούς φασισμούς και στην κρατικοφασιστική λεία που τους αντιστοιχεί οικονομικά, ενώ διαδήλωναν πάντα μαζικά στις Γένοβες από θέση ασφαλείας ενάντια στην αστική δημοκρατία και στο κέρδος του καπιταλισμού της αγοράς που του αντιστοιχεί; Δεν είναι με συνείδηση που παντού και πιο πολύ στη Γαλλία ενώθηκαν με τους φαιούς κλασσικούς φασίστες, τους σοβινιστές και αποικιοκράτες για να γκρεμίσουν τη δημοκρατική πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης λέγοντας όχι στη συνταγματική έκφραση αυτής της ενοποίησης; Μπορούμε λοιπόν να τους πούμε και να τους αντιμετωπίσουμε αλλιώς όλους αυτούς μαζί παρά σαν φαιοκκόκκινους;
Είναι αυτή η σύγχρονη ψευτοαριστερά που είναι στη βάση της μικροαστική και αντικαπιταλιστική αντισημιτικού τύπου και στην ηγεσία της κρατικοφασιστική και πρακτόρικη, το μεγαλύτερο εμπόδιο για το δημοκρατικό και αριστερό κίνημα στις αστοδημοκρατικές χώρες του βορρά αλλά και του τρίτου κόσμου. Αυτοί είναι που χτυπάνε στην καρδιά τη διεθνιστική αλληλεγγύη, αυτοί προσφέρουν τα ιδεολογικά εφόδια και την κατάλληλη πολιτική ατμόσφαιρά μέσα στην οποία μπορεί να ανθίσουν πολιτικά και να προστατευτούν γι αυτό το λόγο και αστυνομικά οι φασισμοί κάθε είδους και οι γενοκτονικές συμμορίες που δρουν στη Δύση. Μόνο αν οι δημοκρατικές μάζες και κυρίως οι πραγματικά αριστερές μάζες παραμερίσουν αυτούς τους φριχτούς αντιστροφείς των πόθων τους και μπουν στο προσκήνιο, μόνο αν οργανωθούν παντού και αντιπαρατεθούν στους φαιοκόκκινους σε όλα τα επίπεδα και πιο πολύ στον διαστροφικό ψευτομαρξισμό τους, τότε και μόνο τότε θα έχει μπει η βάση γι αυτό που οι χοντρόπετσοι και μισότυφλοι αστοί ονομάζουν “πάταξη της τρομοκρατίας”. Αλλά και αυτή η ανατροπή της ψευτοαριστεράς είναι νομοτελειακό ότι θα αρχίσει επίσης από τον αντισοσιαλφασιστικό αγώνα του τρίτου κόσμου. Από το δημοκρατικό κίνημα εκεί και μέσα από το αίμα του θα βγει η νέα μαζική δημοκρατική και επαναστατική αριστερά. Μετά από αυτήν δεν θα υπάρχει πια έδαφος για γενοκτονίες που θα ονομάζονται αντίσταση.

* Σημείωση σχετικά με τον Μπλερ και το ρώσικο εισοδισμό
Ένας από τους νεωτερισμούς των νέων Χίτλερ του Κρεμλίνου σε σχέση με τους παλιούς είναι η ταχτική του γενικευμένου εισοδισμού σε πολιτικά ρεύματα, κόμματα και σε κυβερνήσεις παντού στον κόσμο και πιο πολύ στις αντίπαλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτός ο εισοδισμός είναι πρώτον μια κληρονομιά της τσαρικής διπλωματίας, εκείνης που σύμφωνα με τον Μαρξ κατάφερε να διαθέτει πράκτορα στη θέση του πρωθυπουργού της Αγγλίας, τον τόσο πολύτιμο Πάλμερστον, και δεύτερον μιας κληρονομιάς που αναπτύχθηκε στην εντέλεια αντλώντας πείρα από τον τροτσκιστικό εισοδισμό. Ασφαλώς η μεγάλη δυσκολία για ένα καθεστώς δεν είναι να διαθέτει την “τεχνογνωσία” να κάνει εισοδισμό, αλλά να έχει την δυνατότητα να πραγματοποιεί συνομωτικούς στόχους σε διεθνή κλίμακα. Αυτή η δυνατότητα έχει δύο προϋποθέσεις: Πολιτικοστρατιωτικό μηχανισμό παγκόσμιας ηγεμονικής δύναμης και υπερσυγκεντρωμένη κρατική εξουσία. Οι δυτικές παγκόσμιες ηγεμονικές δυνάμεις, η προπολεμική Αγγλία και οι σημερινές ΗΠΑ δεν μπορούν να ασκούν συνωμοτική διπλωματία κυρίως γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός στο εσωτερικό τους και ο σχετικός πολιτικός δημοκρατισμός τους δεν επιτρέπουν μια υπερσυγκεντρωμένη ενιαία κρατική διεθνή δράση. Αντίθετα τη Ρωσία κυβερνάει φασιστικά κιόλας από τη μπρεζνιεφική εποχή της ΕΣΣΔ μια εξαιρετικά συγκεντρωμένη κρατικομονοπωλιακή ολιγαρχία στους κόλπους της οποίας οικονομική, στρατιωτική, παγκόσμια διπλωματική και πάνω απ όλα αστυνομική εξουσία ταυτίζονται. Αυτή η ομάδα που ελέγχει την Κα Γκε Μπε (οι λεγόμενοι σιλόβικι) κατά κάποιο τρόπο αντιστοιχεί στον χιτλερικό οργανισμό των Ες-Ες, αλλά έχει πολύ βαθύτερη και πολύ πιο στρατηγική συγκρότηση από αυτόν. Αυτή η ομάδα μπορεί να συνωμοτεί σχεδιάζοντας σε ασύλληπτο βάθος χρόνου, όπως για παράδειγμα να προσποιείται ότι η Αυτοκρατορία της οποίας ηγείται διαλύθηκε το 1990, να αποκοιμίζει τους εχθρούς της και έτσι απερίσπαστη να εισοδίζει και να ελέγχει φαιοκόκκινα τρομοκρατικά ρεύματα, κοινοβουλευτικά κόμματα και καγκελαρίες. Ο Μπλερ και ο Σρέντερ είναι οι μεγαλύτερες κατακτήσεις των νέων Τσάρων σ αυτό το επίπεδο, (ενώ ο πρώτος διδάξας πράκτοράς των τελευταίων σε δυτική χώρα ήταν ο έλληνας Α. Παπανδρέου στον οποίο οι ρώσοι νεοχιτλερικοί ήδη ετοιμάζουν άγαλμα στη Μόσχα). Και οι δύο έχουν δουλέψει με αυτοθυσία για να διαμορφώσουν σε συμμαχία με τον Σιράκ την πρωτοπορία της στενής σχέσης της ΕΕ με τη Ρωσία του Πούτιν αφού ποδοπάτησαν με λύσσα την Τσετσενία. Όμως ενώ ο Σρέντερ μπορούσε να οξύνει στο έπακρο τις γερμανοαμερικανικές σχέσεις, ο Μπλερ σαν πρωθυπουργός της φιλοαμερικάνικης αστικής τάξης της Αγγλίας είχε πολύ πιο λεπτές υποχρεώσεις και περιορισμούς. Έτσι από τη μια είπε κάθε δυνατό ψέμα για να ενθαρρύνει προβοκατόρικα τις ΗΠΑ να πραγματοποιήσουν τη βλακώδη τους επίθεση στο Ιράκ, από την άλλη όμως αμέσως μετά την εισβολή, στην κρίσιμη περίοδο των μεταβατικών κυβερνήσεων, ανάγκασε τις ΗΠΑ να συνεργαστούν με τον ΟΗΕ, δηλαδή με τη Ρωσία. Στην περίοδο αυτή μπήκαν οι βάσεις για τη συντριβή της στρατιωτικής μπααθικής ελίτ στο Ιράκ και την άνοδο του φιλο-ιρανικού σιιτισμού στην εξουσία. Σε αυτόν τον τελευταίο ο Μπλερ πρόσφερε πολλά, διατάσσοντας τα αγγλικά στρατεύματα στον σιιτικό νότο και αφήνοντας εκεί απερίσπαστους τους ανθρώπους του Ιράν να πάρουν την περιφερειακή εξουσία. Την ίδια εποχή που ο Μπλερ κραύγαζε υπέρ των ΗΠΑ ακολουθούσε τον γαλλογερμανικό άξονα για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου από το ΝΑΤΟ ευρωπαϊκού στρατού και μαζί με αυτόν τον άξονα παρέλυε την προσπάθεια των ΗΠΑ για απομόνωση του Ιράν. Τελευταία έβαλε ζήτημα δημοψηφίσματος δυσκολεύοντας την υιοθέτηση του ευρωσυντάγματος, ενώ μετά το γαλλικό “όχι” ματαίωσε ουσιαστικά αυτό το δημοψήφισμα και ανατίναξε τη σύνοδο κορυφής του Ιούνη και τον προϋπολογισμό καταρρακώνοντας το ηθικό της Ένωσης. Από την άλλη το μόνο πράγμα που φρόντιζε να προωθήσει πάνω στα συντρίμια του ευρωσυντάγματος είναι την επωφελή μόνο για τους ρωσόφιλους ισλαμιστές του Ερμπακάν στις δοσμένες συνθήκες διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στη ΕΕ (βασικά λόγω του πάντα καθοριστικού για την ένταξη της Τουρκίας διπλού ελληνοκυπριακού, δηλαδή ρώσικου βέτο). Ας σημειώσουμε τέλος πως πάνω στη σφαγή του Λονδίνου ο Μπλερ-Πάλμερστον φρόντιζε διαρκώς να τονίζει πόσο είναι και η Ρωσία θύμα της τρομοκρατίας ενώ δήλωσε ότι η πραγματική απάντηση στην τρομοκρατία είναι η μείωση της ανισότητας στον κόσμο. Η έμφασή του για οικονομική βοήθεια στην Αφρική δεν μπορεί να είναι άσχετη με την κρίσιμη πολιτική στήριξη που έδωσε στο καθεστώς Μπουγκάμπε σπάζοντας την πολιτική του απομόνωση από την ΕΕ το Φλεβάρη του 2003 (Μοντ, 4 Φλεβάρη 2003).
Μόνο στη βάση μιας τέτοιας ανάλυσης μπορεί να εξηγήσει κανείς γιατί οι σφαγείς δεν πραγματοποίησαν το έγκλημα τους λίγες βδομάδες προηγούμενα κάνοντας στον Μπλερ ότι και στον Αθνάρ, δηλαδή εμποδίζοντάς τον να ξαναεκλεγεί αφού το πολιτικά πιο αδύνατό του σημείο ήταν η αποστολή αγγλικού στρατού στο Ιράκ. Ταυτόχρονα αρκούσαν οι ίδιες βόμβες να εκραγούν λίγες μέρες πριν για να μην μπορεί ο Μπλερ να καμαρώνει για τη δεύτερη μεγάλη νίκη του, την απόσπαση της Ολυμπιάδας του 2012.